Jestem szczęściarą

Piątek 13.41. Za oknem świeci wspaniałe słońce, zaczyna się wiosna. Moja córeczka, gdy wczoraj zobaczyła krokusy powiedziała radośnie „Mamusiu, wiośna juś naplawdę przyszła, kwiatki ziakwitły”.  Kocham te moje 14 kilogramów szczęścia. Jak często myślę, że jestem szczęściarą?

Pomyślałam tak wczoraj. Mąż rozbierał córeczkę do kąpieli. Śmieli się razem i dyskutowali zawzięcie. Patrząc w ich roześmiane oczy, pomyślałam jak bardzo ich kocham i jaką jestem szczęściarą, że ich mam.  Jak ważne jest, żeby czasami, chociaż na chwilkę przystanąć i dostrzec to co się ma a nie widzieć tylko to, do czego się goni. Ja nie chcę do niczego gonić. Jest mi dobrze tu i teraz. Z tym, że co rano mogę patrzeć w dwie pary zaspanych i najukochańszych oczu. Jedne takie maleńkie i niebieskie, które śmieją się do mnie mówiąc „Trzeba obudzić tatę, oć mama oć. Idziemy razem”. A drugie takie zaspane na maksa, ledwo widoczne spod opadających powiek. Wskakujemy pod kołdrę i wtulamy się w niego. Zanim rozpocznie się ta gonitwa dnia codziennego kilka chwil tylko dla nas.

Ciepłe mleczko dla Kotka i szykujemy się do wyjścia do przedszkola. Chce dać jej jak najwięcej. Wychodzę wcześniej żeby jej nie popędzać. Mamy czas, żeby zerknąć na jasnozielone maleńkie listki na krzakach i przebijające się na fioletowo pąki krokusów. „Mamusie ziaplowadzają dzieci do przedśkola a tatusie po nie psichodzą. Wsiscy się baldzio kochamy. Wieś mamusiu” .  Te kilka zdań znowu sprawia, że jestem szczęśliwa. Świeci piękne słońce, idziemy i rozmawiamy o wycieczce do lasu jaką dzieci mają dziś w przedszkolu i o jej urodzinach, które są we wtorek. „Zrobimy razem z tatusiem fioletowy tolcik, dobzie mamusiu”. Zrobiłabym dla niej wszystko, fioletowy, zielony, różowy, nie ma znaczenia. Docieramy do przedszkola. Dostaje buziaka, pani odprowadza ją do salki.

Zaczyna się kilka godzin bez nich, kilka godzin bez sensu. Praca, nie ma o czym pisać, po prostu jest. Na szczęście na razie nie ma ogromu projektów, więc mogę z niej wybiec po 16.

Koło 17 zobaczę jak idą we dwoje za rączkę z przedszkola. Kot Psot  będzie jadł drożdżówkę a Tata niósł jej wodę w bidonie z myszką Miki. Pewnie znowu pomyślę, że jestem szczęśliwa…