Brexit

Przebywając w Londynie zobaczyłam jak bardzo nie jest on angielski. Jak bardzo mieszają się tam narodowości, kultury i religie. Zastanawiałam się jakiego państwa chcą Brytyjczycy. Zastanawiałam się kim są Brytyjczycy. Czy jadący ze mną autobusem ludzie różnych wyznań i kolorów skóry głosowali za wyjściem Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej? Czy może większość z tych ludzi nie ma jeszcze obywatelstwa brytyjskiego a co za tym idzie nie nabyła jeszcze prawa do głosowania? Czy otrzymają je dopiero ich dzieci urodzone w Wielkiej Brytanii? Nie znam odpowiedzi na te pytania. Ale patrząc na wielokulturowość dzieci z jednej z londyńskich szkół, zwiedzających Muzeum Historii Natury, trudno mi było sobie wyobrazić, że takie społeczeństwo może być rasistowskie i może głosować za wyjściem z Unii Europejskiej. Patrząc na te dzieci wiem, że wciskany nam w głowy na lekcjach języka angielskiego stereotyp pana Smitha nie istnieje. 

Jakoś nie umiałam sobie poukładać w głowie, tej z jednej strony wielokulturowości a z innej znowu rasizmu połączonego z agresją np. w stosunku do emigrantów z Polski. Nie składało mi się to wszystko w jedną całość. Ale może taki jest Londyn a pozostała część Wielkiej Brytanii jest bardziej angielska w klasycznym tego słowa znaczeniu? Nosiłam z sobie te wszystkie pytania w głowie podczas pobytu w Londynie. Miałam je również gdy siostra Krzysia zabrała nas do dzielnicy, w której pracowała, a która jak się śmieliśmy wyglądała jak żywcem przeniesiona z Bombaju. Klasyczna kiedyś angielska dzielnica stała się dzielnicą hindusko-arabską. W pewnym momencie byliśmy jedynymi białymi na ulicy. W sklepach ludzie mówili do siebie w hindu. Ale trzeba byłoby zobaczyć w jakich sklepach. To były sklepy jakby żywcem przeniesione z hinduskiego miasta. Sklep za sklepem oferował hinduskie i arabskie tradycyjne stroje, hinduską biżuterię, hinduskie słodycze itd. Wszyscy mieszkający tu kiedyś Anglicy powoli acz skutecznie się stąd wyprowadzili. Opuścili domy swoich dziadków i ojców i przenieśli się w inne, bardziej brytyjskie miejsca Londynu. Tylko, że teraz okazuje się że znowu "doganiają" ich emigranci i zaczynają zasiedlać coraz nowsze dzielnice Londynu. Może po prostu niektórzy Brytyjczycy chcieliby czuć się jak u siebie? Jak w Londynie sprzed kilkudziesięciu lat? Czy można ich winić za to, że we własnym kraju chcą się czuć jak u siebie? Oczekiwalibyśmy, żeby ludzie osiedlający się na stałe w naszym kraju, wtopili się w niego i przyjęli wartości reprezentowane przez obywateli tego kraju. Bardzo często jednak tak się nie dzieje. I niestety dobrych rozwiązań w tym temacie brak...