Mam 40 lat, wspaniałego męża, najcudowniejszą na świecie córeczkę i pracę, która niektórym wydawałaby się dobra a niektórym taka sobie. Według wszystkich znaków na niebie i ziemi powinnam być szczęśliwa ale dzisiaj wyjątkowo nie jestem. Szlachetne zdrowie nikt się nie dowie jako smakujesz aż się zepsujesz. Cóż za bezczelna, szczera prawda. Ostatnio na każdym kroku życie udowadnia mi, że tak właśnie jest. Mam 40 lat i rzadko kiedy nie boli mnie kompletnie nic. Przyzwyczaiłam się już do bólu kręgosłupa i reumatycznych bólów stawów. Po prostu ze mną są. Ciężej jest z bólami głowy, do tych stanowczo przyzwyczaić się nie da. Poza tym można się nauczyć takich fajnych pojęć jak neuralgia podpotyliczna czy bóle klastrowe głowy. To wszystko może sprawić, że człowiekowi chce się takie wielkie NIC. Swoje bóle i niewygody można jeszcze jakoś znieść, ale niestety przyszedł czas, w którym moi rodzice zaczynają niedomagać we wszystkich obszarach zdrowia. Mieszkają w innym mieście, nie mogę im