Pastelele

Zmieniamy się zawsze, to normalne, że jesteśmy inni niż kilka lat temu. Czasami jednak zmieniamy się radykalnie, w bardzo krótkim czasie. Takie zmiany zwykle są konsekwencją bardzo trudnych sytuacji, które nas spotykają. Jestem inna niż 2 miesiące temu. Inaczej myślę, inaczej czuję, inaczej odbieram piękno przyrody, zmieniły się moje oczekiwania zarówno te, które miałam do samej siebie jak i te w stosunku do innych. Niby ta sama ja, ale… Wydawało mi się, że moje życie jest takie jak każdego, czasami lepsze czasami gorsze ale generalnie ok. Uważałam się za dość szczęśliwą osobę ale zawsze chciałam jeszcze lepiej. Jak często gdy tak naprawdę powinniśmy być szczęśliwi i cieszyć się tym co mamy nie pozwolimy sobie na odczuwanie tego szczęścia i dążymy do czegoś więcej. Gdy otarłam się o śmierć, gdy patrząc na swoją bawiącą się córkę modliłam się do Boga żeby pozwolił mi ją wychować, gdy wtulona w kochającego męża myślałam Boże mam wszystko błagam nie pozwól mi umrzeć. Gdy płakałam

Jestem już po zabiegu. Poziom emocji jest taki, ze człowiek momentami czuje jakby niektóre rzeczy działy się poza nim. Dotarłam do kliniki na 7.00. Panie w recepcji dawały mi do wypełnienia i podpisania jakieś dokumenty, które nie do końca przeczytałam. Potem krótki uścisk dłoni z Profesorem i do podpisania kolejny dokument. Tym razem niezbyt błahy. Musiałam podpisać oświadczenie, że jestem świadoma tego, że mogą mi zamontować ramę na głowie ale może nie dać się ustalić planu naświetlania i naświetlania nie będzie. Takie oświadczenie, że zgadzam się na wwiercenie 4 śrub aż do czaszki, zrobienie badań i nie zastosowanie naświetlania. Podpisałam, ale od tego momentu nogi miałam jak z waty.  Po krótkiej rozmowie, profesor każdego po kolei prowadził do części szpitalnej kliniki. Tam poczekalenka – dwa małe stoliczki, dwie kanapy, dwa fotele i wielki telewizor na ścianie a w nim TVN24. Tego dnia miały być naświetlane 4 osoby. Każdemu po kolei nakładano ramę na głowę. Jedna z najmni